Het verhaal van Clarence
Uit het niets kreeg ik een epileptische aanval. Ik voelde me al een tijdje niet lekker, maar dit kwam voor mij als donderslag bij heldere hemel. Toen ik weer bijkwam, lag ik in een ambulance.
Kleine dingen maken je het gelukkigst
Ik had geen gevoel meer in mijn benen en mijn spraak was verstoord. Na onderzoek bleek het ergste: een hersentumor. Gezien de grootte zat hij er al jaren. Hij was van invloed op mijn doen en laten en verklaarde de opmerkelijke keuzes die ik gemaakt had. Ik was door mijn gedrag mijn baan kwijt geraakt, was niet meer verzekerd en op papier dakloos. Na twee maanden volgde er een operatie die goed verliep. Echter als gevolg hiervan kreeg ik een psychose, waardoor ik op een gesloten afdeling terecht kwam. Ik was ervan overtuigd dat iemand mij iets aan wilde doen. Dit leidde tot PTSS. Zelfs kleine dingen waren niet meer mogelijk. Boodschappen doen, lezen, fietsen, wandelen of samen met mijn vriendin voor mijn dochtertje zorgen waren onmogelijke opgaves. Mijn balans, spraak en cognitieve vaardigheden waren erg aangetast. Ook mijn kortetermijngeheugen was volledig verdwenen.
Het revalidatietraject bij Rijndam was zwaar. Je wilt weer de dingen doen die je eerst deed, maar dat gaat ineens niet meer. Rijndam heeft me continu gemotiveerd om het beste uit mezelf te halen. Nu heb ik het gevoel dat ik weer Baas ben over mijn leven. Dat ik weer de dingen kan doen die me blij maken, zoals honkballen, werken en een gezin vormen met mijn vriendin en dochtertje. Uiteindelijk zijn het de kleine dingen die je gelukkig maken.
- oktober 2019
Nooit gedacht dat ik weer een homerun zou slaan