De lijster en de larf
Inmiddels alweer iets meer dan tien jaar geleden, op 6 februari 2015 om precies te zijn, drong een saboteur mijn hersenen binnen. Een arts opende een luikje in mijn achterhoofd waarop de saboteur zijn kans greep en naar binnenglipte. Ik weet niet hoe hij eruitziet en ken zijn naam niet, maar in mijn verbeelding is het een larf, met echte larf oogjes en een echte larf mond. Hoe dan ook heeft hij sindsdien de boel in mijn bovenkamer flink op stelten gezet: het is er een zooitje. Zo werkt door de smerige streken van die rotzak lang niet alles meer zoals voorheen. Gelukkig heb ik samen met mijn ergotherapeut in Rijndam, of eigenlijk: vooral door mijn ergotherapeut, een strijdplan tegen deze smiecht van een larf kunnen maken.
Ondanks dat ben ik er nog steeds niet helemaal achter hoe hij het allemaal doet en hoe hij steeds weer een manier weet te vinden om mij te verrassen. Maar gelukkig ben ik tijdens mijn revalidatie wel een heleboel over hem te weten gekomen. Zo haat hij het als ik voor voldoende dagelijkse rust zorg en heeft hij er een hekel aan als ik minimaal twintig minuten ga wandelen, fietsen of sporten. Daarnaast lukt het mij geregeld om die herrieschopper met klassieke muziek en poëzie in slaap te sussen, wat dan weer voor rust in mijn eigen koppie zorgt. Ondertussen weet ik ook dat hij goed gedijt in een omgeving met veel prikkels. Op die momenten lijkt hij wel in bloedvorm en is het alsof hij even later zijn absolute hoogtepunt bereikt door mij een immense hoofdpijn en intense vermoeidheid te bezorgen. Helaas stopt hij, in tegenstelling tot het gezegde, nooit op zijn hoogtepunt.
Hij lijkt er het meeste van te genieten om mij tijdens spelletjes lastig te vallen. Bijvoorbeeld tijdens een potje 30 Seconds. Wanneer een vriend mij de hint "rivier in Parijs" geeft, fluistert hij in mijn hoofd: ‘’haha, je weet het antwoord wel, maar ik geef het je lekker niet. Ik laat het daar lekker op je tong wippen en wil je eerst heel diep zien graven. Ik wil zien hoe het zweet op je voorhoofd komt te staan en het schaamrood op je kaken. Ik wil dat ze denken dat je het niet weet, dat ze denken dat je een domoor bent. Hè, wat jammer nou: je tijd is om en je wist het niet. Nu vertellen ze je vast het antwoord wel: de Seine. Natuurlijk is het de Seine! Dat wist je heus wel. Ik liet het alleen niet van je tong afglijden. Sorry, not sorry! Tot de volgende keer, dooeeei!’’ Tsja, die smiecht zal zich vast vaak rot gelachen hebben om mij.
Het was daarom ook moeilijk om de relatieve veiligheid van een revalidatiecentrum in te ruilen voor het ongewisse leven. Zeker met die schobbejak van een larf in mijn leven, die nog altijd veel processen in mijn hersenen verstoort. Tegelijkertijd heeft die saboteur ook voor iets sprankelends gezorgd door mij het mooiste cadeau in het leven te geven: vriendschap. Daarbij was de periode in Rijndam, ondanks de bijzonder vervelende aanleiding, verrassend genoeg een van de wonderbaarlijkste in mijn leven. Zo is er daar, ergens in april 2016, een lijster geboren. Hij huist in mijn hart en ik ben hoopvol dat hij op een dag die smerige larf te pakken krijgt. Of misschien is dat eigenlijk niet meer nodig… want inmiddels hebben ze een manier gevonden om met elkaar te kunnen leven. Zij het met vallen en opstaan.
En nu? Nu kijk ik hier vanuit mijn eigen woning door het raam naar buiten, open het zoals tien jaar geleden het luikje in mijn achterhoofd werd geopend en sluit mijn ogen. Voor even ben ik terug in Rijndam en zie ik het park, het Griekse kerkje en het Erasmus MC vredig voor mij liggen. Langzaam open ik mijn ogen weer. Ik staar en ik glimlach. Ik droom, ik droom, ik droom…
en hoor de lijster zingen.