Solovlucht
Maanden terug schreef ik mijn eerste blog voor Rijndam. Ik schreef toen dat ik met mijn ticket in de hand stond te wachten om te boarden; klaar voor de reis die revalidatie heet. In de blogs die volgden omschreef ik mijn reis: er werd een legpuzzel gelegd, afscheid genomen, de lente brak door, de balans werd opgemaakt en ik maakte me klaar om op kamers te gaan. Inmiddels ben ik bijna aan het eind gekomen van mijn revalidatiereis. Ben ik nu beter?
_2_750_500_70_s_c1.jpg)
Na een ietwat onwennige opstart voelde Rijndam voor mij al snel als een veilig nest. Het was de basis voor mijn week. Het gaf mijn agenda én mijn hoofd structuur. Tweemaal per week een ankerpunt. Even pas op de plaats, kritisch naar de planning kijken, mijn frustraties ventileren, en dan weer door. Als ik bij Rijndam was geweest, kon ik weer een paar dagen vooruit, praktisch en emotioneel.
Meer dan eens kwam ik als een zielig vogeltje het nest in gerold, met mijn tong op mijn knieën, omdat ik het voor mijn gevoel maar nét had gehaald. Maar steeds vaker werd het een wat zelfverzekerdere vlucht, met een gerichte landing. In het nest prikten mijn zorgverleners mijn veren weer recht, streken ze glad, zetten mijn snavel de goede kant op, en hup, met een klein zetje in de rug werd ik het nest weer uitgeduwd. Weer een oefenvlucht. Tot volgende week.
Nu is het tijd om het nest voorgoed te verlaten. Het voelt raar. Ik wil heel graag weer de wijde wereld in; zelf voor mijn eten zorgen, vliegen, andere vogels leren kennen. Maar toch, het is spannend. Ik zit nu op de rand van het nest, twijfelend of ik de sprong wel durf te wagen. Zijn mijn vleugels sterk genoeg om mee te vliegen? Heb ik voldoende tools geleerd om mijn hersenletsel het hoofd te bieden?
Ik kan niet anders dan maar gewoon te springen. Ik moet erop vertrouwen dat ik het kan; vliegen. Tenslotte heb ik het jarenlang zelf gedaan, laten we dat niet vergeten. Ik kon vliegen als de beste. En dat kan ik vast nog steeds.
Mijn reis bij Rijndam zit er dus op. Wat is de eindbestemming geworden? Ik denk dat veel mensen verwachten dat je na een revalidatietraject genezen bent, dat je beter bent geworden. Genezen ben ik niet; mijn hersenletsel is niet veranderd. De cognitieve klachten die ik bij het inchecken ervaarde, heb ik nog steeds. De emoties over het verlies van mijn oude leven ook, evenals de frustraties over de dingen die in de soep lopen. Want ook dat gebeurt nog. Maar dat wist ik aan het begin van mijn reis al. Ik ben nooit onder valse voorwendselen het reisbureau ingelokt. Ik wist dat wat kapot is in mijn hoofd, kapot is. De hele reis had als doel om daarmee om te leren gaan. Wat veranderd is, is dat ik nu helder heb voor mezelf wat mijn klachten precies zijn, hoe ik ermee om kan gaan en dat ik me hierin heb berust. Meestal. Niet altijd.
Genezen ben ik dus niet, maar wel beter. Beter dan eerst. Veel beter. En ik heb er vertrouwen in dat ik nog niet klaar ben. Ik ben klaar bij Rijndam, mijn reis dáár zit erop, maar ik ben nog niet klaar met revalideren. Want nog iedere week maak ik nieuwe situaties mee waar ik weer dingen van leer. Tips die ik bij Rijndam heb gekregen zijn daar cruciaal in. Ik probeer ze stuk voor stuk zo goed mogelijk toe te passen in de praktijk, en hoor meer dan eens de stem van één van mijn behandelaren in mijn hoofd. Een kleine greep uit alle mooie adviezen en lessen die ik heb geleerd bij Rijndam:
- De dingen hoeven niet zwart of wit te zijn, het kan ook grijs.
- Plannen met een vermoeid brein heeft geen zin.
- Jezelf uitspreken en dingen delen maakt minder eenzaam.
- Iets afzeggen betekent niet dat je meteen een nieuwe datum moet prikken.
- Hyperfocus is lekker, maar ook verdomd vermoeiend.
- Streng zijn voor jezelf levert niks anders op dan frustratie, als je de lat steeds niet kan halen.
- Lief zijn voor jezelf daarentegen levert ontspanning en plezier op.
- Pieken en dalen geven je het gevoel dat je leeft, maar geven mij ook het gevoel dat ik niet meer kan nadenken.
- Het voorkómen van een piek-en-dalbelasting klinkt verdomd saai, maar zorgt ervoor dat ik blijf functioneren.
- Ik mis mijn oude zelf en mijn oude leven, maar realiseer me nu dat ik mijn nieuwe zelf misschien wel liever en sowieso grappiger vind.
Dus mijn reis bij Rijndam zit erop, maar mijn volgende reis staat alweer te beginnen. Een solovlucht deze keer. Ik maak me klaar om uit het nest te springen en weg te vliegen. Hopelijk ga ik weer net zo lekker vliegen als vroeger, ook al heb ik wat wilde veren verloren en weet ik dat ik af en toe ook even op een tak mag gaan zitten om uit te rusten. Dan voel ik me vast en zeker een saaie vogel, maar zolang ik zelfstandig kan blijven vliegen, ben ik hartstikke trots.