Het verhaal van Teunis
Soms neem je dingen in het leven voor lief. Dan accepteer je gewoon hoe ze zijn. Dat gold ook een hele lange tijd voor mij.
De wind weer in mijn rug
Toen ik 17 was, kreeg ik botkanker, daardoor moest mijn been boven mijn knie geamputeerd worden en kreeg ik een kokerprothese. Ik hield van fietsen en wandelen, maar door die prothese was dat niet meer mogelijk. Dus vanaf mijn 17de heb ik niet meer op een fiets gezeten en grote afstanden gelopen. Ik legde me er bij neer dat ik dat nooit meer zou kunnen. Totdat ik een tv-programma zag waarin ze het over de ‘klikprothese’ hadden. En ik dacht gelijk: dat is iets voor mij! De volgende dag heb ik gelijk informatie ingewonnen en een jaar later had ik een zelf zo’n klikprothese. Bewegen gaat nu veel makkelijker en ik heb veel minder pijn. Ik heb met deze nieuwe prothese een intensief revalidatietraject doorlopen.
Na 45 jaar kan ik eindelijk weer een rondje fietsen met mijn vrouw en grote afstanden lopen. Lekker de natuur in en de vrijheid voelen. Het heeft een nieuwe dimensie gegeven aan mijn leven. En het mooie is, mijn kleindochters vinden mij nu extra stoer, want ik ga met hen naar de speeltuin, lopend! Ik kan nu met mijn kleinkinderen alle dingen doen die ik met mijn dochters nooit heb gekund. Wie had dat nog gedacht op mijn leeftijd, dat je leven nog zoveel rijker zou kunnen worden.
- Oktober 2019
Nooit gedacht dat ik een snelle opa zou zijn